Sedymentogenne marmury

Ważną cechą marmurów sedymentogennych jest ich barwa, znacznie bardziej zróżnicowana niż u marmurów metamorfogenicznych. Są łatwe w obróbce, przeważnie też nadają się do polerowania, a po wypolerowaniu zazwyczaj mają ładny i ciekawy wygląd. Z drugiej strony mają wyższą ścieralność, a także mniejszą odporność na czynniki zewnętrzne. Dlatego nadają się głównie do glazury oraz różnych wyrobów kamiennych i rzeźbiarskich stosowanych we wnętrzach.

Marmury barrandian nie są marmurami w sensie petrograficznym, ale są tak nazywane już od średniowiecza. Jest to jeden z naszych najbardziej znanych i najpopularniejszych nie tylko marmurów, ale także kamieni szlachetnych w ogóle. Wykorzystano go przy budowie m.in. Teatru Narodowego, Domu Miejskiego, rozbudowie kościoła św. Wita i rekonstrukcji Klementinum.

Marmury z Slivence (powiat Praga) – najsłynniejszy marmur Barrandian jest bardzo zmienny kolorystycznie. Marmur z Slivence to najdłużej wydobywane złoże kamienia dekoracyjnego w naszym kraju i jedno z najdłużej eksploatowanych nieprzerwanie złóż na świecie. Wykorzystano go do wykończenia wnętrza kościoła św. Franciszka na Křížovnické náměstí w pobliżu Mostu Karola w Pradze, na nagrobkach w kościele św. Wita i mauzoleum J.A. Komeńskiego w Naarden (Holandia).

Do innych marmurów osadowych należą marmur podolski (powiat Chrudim), marmur křtinski (powiat Blansko), marmur cetechowicki (powiat Kroměříž) itp.

Polerowany marmur osadowy w ogóle nie nadaje się do użytku na zewnątrz. W pierwszej połowie XX stosowano go na elewacjach (aktualnie w wielu miejscach już rekonstruowane), co z dzisiejszego punktu widzenia było dużym błędem.

Źródło: Lomy a těžba