Drogi rzymskie lub wszystkie drogi prowadzą do Rzymu

W ostatnim numerze magazynu „Lomy a Těžba”, w artykule „Skąd wzięł się makadam ” w akapicie zatytułowanym „Kawałek historii – Rzymianie”, poruszyłem lekko temat podróży rzymskich.

Rzymianie mieli wysokie wymagania dotyczące jakości budowy sieci komunikacyjnej i jej regularnego utrzymania, ponieważ drogi miały strategiczne znaczenie. Tylko dla ciekawości dodam, że jeśli podczas budowy drogi nie było przeszkody nie do pokonania, droga zawsze prowadziła w najkrótszym kierunku do celu. Dlatego są praktycznie bezpośrednie. Może stąd pochodzi nasza słynna bajka „… przez góry, przez doliny, rzeki i lasy…”. Co więcej, warto wspomnieć, że wszelkie umyślne uszkodzenie dróg było bez litości karane śmiercią.

Technologia budowy dróg

Budowa drogi rzymskiej była podobna do obecnych dróg. Droga składała się z trzech warstw: podłoża, warstwy nośnej i powierzchni.

Technologia budowy dróg została przyjęta przez Rzymian od Etrusków, a następnie została ulepszona. Najpierw teren był oczyszczony z pokrywy roślinnej, wyrównany i został przeprowadzony wykop. Wzdłuż drogi zbudowano rowy odprowadzające wodę, a sama droga została wyprofilowana tak, aby woda spływała z jej powierzchni. W przypadku budowy drogi na terenie podmokłym, na dole umieszczano kraty z drewnianych kołków, które były mocowane do gruntu wbijanymi palami.

Konstrukcja drogi składała się z kilku warstw. W wykopanym złożu ułożono warstwę kamieni połączonych zaprawą murarską. Na tak przygotowane podłoże położono drugą warstwę mniejszych kamieni, również łączonych zaprawą, na nią żwir z zaprawą. Na powierzchni ścieżka została wyrównana warstwą żwiru zmieszanego z piaskiem. Zamiast zaprawy stosowano również popiół wulkaniczny (pucolan). W późniejszym okresie na nawierzchnię dróg układano płaskie kamienie.

Źródło:  www.lomyatezba.cz