Ngu Han Son – Marmurowe Góry i Wioska Rzeźb – Część 1
Jesteśmy na południowych przedmieściach portowego miasta Da Nang w środkowym Wietnamie. Miejsce, które dzisiaj odwiedzamy, nosi bardzo romantyczną nazwę, nadaną na początku XIX wieku przez cesarza Gia Longa, założyciela dynastii Nguyen, który rządził Hue w latach 1802-1820. W tym czasie obszar ten znajdował się w większej odległości od miasta w pobliżu wybrzeża morskiego, około 10 km na południe od Da Nang.
Pięć elementów życia = pięć gór
Z nadbrzeżnej równiny wznosi się pięć samotnych wapiennych wzgórz przeważnie z prawie prostopadłymi ścianami pełnych bujnej roślinności i labiryntami mniejszych i większych systemów jaskiń. Ta naturalna sceneria okolicy, która urzekła cesarza, a dodatkowo to, że liczba pięć oznacza według filozofii wschodniej pięć elementów życia, czyli metal, wodę, drewno, ogień i ziemię (glebę), spowodowało, że nazwał on tych pięć szczytów następująco: Kim Son, Thuy Son, Power Son., Hoa Son i Tho Son. Po polsku oznacza to Górę Metalu, Górę Wody, Górę Drewnianą, Górę Ognia i Górę Ziemi. Dopiero pod koniec XIX wieku po założeniu Indochin Francuskich, Francuzi nazwali ten obszar Górami Marmurowymi. Ta nazwa została zachowana dla turystów do dnia dzisiejszego, to znaczy Marble Mountains. Po wietnamsku Ngu Han Son. Wietnamczycy używają tej nazwy dla całego obszaru, same góry zachowały swoje nazwy.
Geologia gór
Z geologicznego punktu widzenia dziesiątki tysięcy lat temu obszar ten był światem wysp umiejscowionych w pobliżu wybrzeża, podobnym do dzisiejszego Ha Long (Zatoka Smoka) w północnym Wietnamie. Powolne wypiętrzenie się łańcuchów górskich Truong Sen i wynikający z tego wzrost aktywności erozyjnej rzeki Thu Bon w górnym jej biegu oraz późniejsza aktywna sedymentacja u ujścia rzeki na nizinach Quang Nam spowodowały, że wyspy leżące na morzu stopniowo przyłączały się do kontynentu. Obecnie teren znajduje się około 800 metrów od morza. Późniejsza naturalna erozja wapiennych wzgórz, spowodowana głównie ulewnymi deszczami tropikalnymi i wiatrem, dotworzyła te miejsca do obecnej postaci poszarpanych skał z licznymi systemami jaskiń. Każde z tych wzniesień ma też charakterystyczny kolor skał, odmienny od swoich towarzyszy. Od białego, szarego, różowego, brązowego do prawie czarnego, typowego dla wapienia bitumicznego z białymi żyłkami kalcytu.
Jaskiniowe sanktuarium
Przez długi czas, głównie ze względu na swoją tajemniczość i ekscentryczność, teren ten był przeznaczony do odprawiania obrzędów religijnych i kultu bóstw. Świadczą o tym różne artefakty i znaleziska archeologiczne we wnętrzach kapliczek jaskiniowych. Wszystkie powyższe wzgórza są dosłownie usiane dużymi i małymi ołtarzami i kapliczkami zarówno na powierzchni, jak i w tajemniczych obszarach systemów jaskiń. Przybywali tutaj na modlitwę do swoich bóstw Śiwy i bogini Po Nagar pierwotni mieszkańcy królestwa Cham Pa ( Czamowie), którzy byli Hindusami. Ich imperium sięga I wieku naszej ery. To imperium rozkwitało między IV a XIII wiekiem. Od tego czasu Imperium Cham zaczęło podupadać i ostatecznie zniknęło w XVII wieku, kiedy stało się częścią Wietnamu.
Pod wietnamskim wpływem stopniowo się rozprzestrzenił na tym obszarze buddyzm, a w świętym miejscu pięciu wzgórz stopniowo pojawiały się buddyjskie świątynie, pagody, kapliczki i małe domy modlitwy,mimo że pierwotne świątynie Cham nie zostały usunięte . Buddyjskie świątynie powstawały zarówno na zboczach wzgórz, jak i w labiryncie podziemnych przestrzeni.
Źródło: www.lomyatezba.cz
