Ramię robota w liceum kamieniarskim i rzeźbiarskim w Hořicich

Ramię robota, ze względu na swoją kinematykę ruchu, stanowi fundamentalną innowację w zakresie możliwości obróbki skomplikowanych kształtów w przestrzeni. Pracuje w siedmiu osiach w układzie współrzędnych sferycznych lub cylindrycznych. Ramię , które jest odpowiednikiem ludzkiej ręki, ma taką samą liczbę stopni swobody, pod warunkiem zastosowania u niego stołu obrotowego. Zdecydowana większość obrabiarek pracuje we współrzędnych kartezjańskich (prostokątnych), a zatem nie może spełnić wymagań dotyczących kształtów w przestrzeni. Ramię ma wrzeciono na ostatnim elemencie (odpowiednik ludzkiego nadgarstka), na którym znajduje się obracające się narzędzie.

Ramię robota można zaprogramować bezpośrednio na prostsze kształty, które można opisać funkcjami matematycznymi, przynajmniej w częściach ciągłych. W ten sposób konstrukcje kamienne mogą być wytwarzane w obszarze produkcji kamienia szlachetnego (części pryzmatyczne, schody, balustrady śrubowe, części obrotowe, sklepienia, rozety, płyty itp.).

W przypadku czysto artystycznej kreacji konieczne jest następnie przetworzenie skanu utworzonego poprzez zeskanowanie modelu, poprzez model stworzony przez wirtualne opracowanie lub poprzez ich kombinację. Matematyka poszczególnych ścieżek narzędzi nie opiera się na funkcjach ciągłych i odpowiada jedynie na dokładność interpolacji poprzez pomiar siecznych. Urządzenie SW może następnie kompilować dane uwzględniając wymagany stosunek rozmiarów model-dzieło w dowolnej skali. Działanie ramienia robota to kwestia techniczna, a przede wszystkim technologiczna. Konieczne jest określenie najbardziej odpowiedniej dla dzieła procedury technologicznej. Wymaga to stosunkowo głębokiej znajomości procesu pracy rzeźbiarza, którą trzeba uwzględnić w pracy narzędzi. Maszyna sama zmienia narzędzia i w zasadzie pracuje w trybie obróbki zgrubnej i obróbki precyzyjnej. Jednak ostateczna obróbka powierzchni to praca należąca jedynie dla rzeźbiarzy. W przeciwieństwie do obróbki prac technicznych, takich jak formy odlewnicze itp., nie chodzi tu o osiągnięcie dokładności, ale optycznych właściwości światła na powierzchni dzieła. Zastosowanie tej technologii polega na radykalnym wyeliminowaniu fizycznej pracy rzeźbiarza podczas surowej obróbki dzieła. Nie ma potrzeby przenoszenia głównych punktów ani w skali, ani w stosunku 1:1 i dokonywania wszystkich pomiarów. Ta technologia jest stosowana w przypadku tworzenia replik rzadkich dzieł, zastąpiła proces tłoczenia i odlewania rzeźby. Ramię zapewnia ekstremalną dokładność 0,05 mm. W połączeniu ze skanerem i modelowaniem, rzeźby mogą być produkowane i odnawiane bez konieczności dotykania się oryginału.

Źródło: Lomy a těžba