Kamień dla okładzin

Przy wyborze kamienia na schody, podłogi i tarasy ważna jest znajomość grupy ścieralności, do której należy dany kamień. Skały są umownie podzielone na pięć grup.

Przynależność materiału do tej lub innej grupy określa się na podstawie grubości warstwy ścieralnej przy intensywności 1 mln osób w ciągu roku.

Do pierwszej grupy należą kwarcyty i skały z grupy granitów (warstwa erozyjna jest mniejsza niż 0,12 mm na rok). Do drugiej grupy należą bazalty i marmury mikrokrystaliczne (od 0,12 do 0,35 mm). Do trzeciej grupy należą luźne bazalty, marmury, piaskowce, dolomity (0,35 do 0,6 mm). Czwartą grupę tworzą wapienie marmurkowe, trawertyny, wapienie, tufy (od 0,6 do 1,5 mm). Do piątej grupy należą wapienie luźne (1,5 do 2,5 mm). Przynależność do jednej z grup nie jest jednak liniowym wskazaniem lub przeciwwskazaniem do zastosowania kamienia na posadzkę. Powiedzmy warunkowo, jeśli wyłożyć marmurem posadzkę na stacji metra, gdzie przejezdność czyni średnio 4 miliony osób w roku, to będzie ona służyć około półtora wieku. A jeśli ten sam marmur będzie odnawiał schody w prywatnych mieszkaniach, wdzięczni potomkowie i po nich będą wchodzić i schodzić po nim przez około 500 lat.

Istnieją dwa podstawowe rodzaje mocowania okładzin kamiennych do ścian i cokołu: za pomocą mas i mas klejących (tzw. metoda mokra) oraz metoda bezklejowa – poprzez różnego rodzaju systemy mocowań. Stosuje się również wariant pośredni, w którym płyty mocowane są do ściany mechanicznie, a następnie przestrzeń między ścianą a okładziną ścienną wypełnia się zaprawą. W wielu przypadkach deski są nie tylko przymocowane do ściany, ale również zazębiają się ze sobą.

Powierzchnię do 0,4 m² i grubość do 10 mm można przykleić do ściany bez dodatkowego mocowania. Większe elementy wymagają natomiast, oprócz zaprawy, dodatkowego mocowania do ściany. W przypadku układania na mokro istnieją ograniczenia dotyczące wysokości budynku. Nie ma jednak określonych standardów, a wysokość obliczana jest indywidualnie dla każdego projektu. Z reguły jednak takie ograniczenia dotyczą budynków wysokich (5 i więcej pięter).

Jedyny wymóg przepisów budowlanych dotyczący faktury kamienia związany jest z grubością płyty. Płyty kamienne poddane obróbce Buchard, cięte i dzikie są grubsze i cięższe niż zwykłe płyty polerowane i dlatego powinny być układane wyłącznie na zaprawie, wypełniając po ułożeniu spoiny szczeliwem.

Źródło: www.dvamolotka.ru