Mur Antoniusza – kolejny wielki mur rzymski

Kiedy Hadrian umiera w 138 r. n.e., Imperium Rzymskie jest wewnętrznie stabilne politycznie, drogi są bezpieczne, a handel, sztuka, edukacja i rozwój rzemiosła kwitną. Władzę cesarską przejął Antoniusz Pius (138 n.e. – 161 n.e.), którego Hadrian adoptował.

W pierwszych latach swojego panowania Antoniusz Pius stopniowo zdobywał nowe terytoria położone 160 km na północ od Muru Hadriana. Dociera do najwęższego punktu tego, co obecnie nazywamy Pasem Centralnym Szkocji. Odległość od zatoki Firth of Forth do ujścia rzeki Clyde wynosi sześćdziesiąt trzy kilometry (42,5 mil rzymskich). Można powiedzieć, że jest on o połowę krótszy od Muru Hadriana.

Około 140 r. Antoniusz poleca rozpoczęcie budowy muru obronnego. Teoretycznie jego obrona powinna być znacznie łatwiejsza. Na podstawie odsłoniętych kamiennych fundamentów o szerokości trzech metrów przypuszcza się, że pierwotny plan był znacznie bardziej ambitny niż Mur Hadriana.

Mur ten miał mieć trzy metry szerokości i sześć metrów wysokości. Zrezygnowano jednak z tego projektu i zbudowano wał ziemny o szerokości pięciu metrów i wysokości czterech metrów z drewnianą palisadą na szczycie. Przed wałem wykopano głęboki na cztery metry rów.

Wzdłuż całego wału mniej więcej co trzeci kilometr (dwie mile rzymskie) znajdowała się twierdza z garnizonem. W sumie było ich osiemnaście, a co milę rzymską znajdowała się mniejsza forteca.

Budowa muru Antoniusza trwała dwanaście lat. Po jego ukończeniu przeniosły się tu wszystkie oddziały z Wału Hadriana. Jednak z historycznego punktu widzenia Wał Antoniego miał krótkiego życia. Nie potrafił wytrzymać ciągłych ataków z północy i po zaledwie ośmiu latach od ukończenia budowy musiał zostać opuszczony, a garnizony wojskowe ewakuowane z powrotem za Mur Hadriana.

Wniosek

Mur Hadriana służył celom obronnym Imperium Rzymskiego przez dwieście osiemdziesiąt lat po jego ukończeniu. W czasie swojego istnienia był czterokrotnie naruszany, a uszkodzone odcinki zawsze znów odbudowywano od podstaw. Dopiero w 410 r. n.e. został opuszczony przez ostatni działający garnizon wojskowy, a następnie stał się jedynie źródłem łatwo dostępnego kamienia budowlanego dla swojej okolicy.

Źródło: www.ceskestavby.cz